Van de week hoorde ik op het nieuws dat er bij ons in het dorp een asielzoekerscentrum zou komen. Het werd snel opgebouwd en er zouden in de komende dagen al de eerste vluchtelingen aankomen. Mijn eerste gedachte: welkom! Mijn tweede gedachte: eeuuuhh, hoe zit dat eigenlijk? Daarna ging mijn gedachte naar iets anders. Iets wat mijn kleintje op school leerde deze week. Iets wat elke Nederlander van het eerste jaar op school leert. Weet jij het nog?!
Struisvogel politiek
Na dit bericht ben ik gaan googelen. Niet gek voor mij dat ik dit op moet zoeken. Ik doe namelijk aan struisvogel politiek. Ik volg alleen het nieuws op de radio en niet op tv. Puur om me voor een groot gedeelte af te schermen van al die ellende in de wereld. Ben ik daardoor egoïstisch, onbewogen, ongeïnteresseerd, onverschillig, stoïcijns, ik weet het niet, maar ik voel me er wel beschermd door. Het nieuws wat me bereikt (door mezelf gefilterd of niet) raakt me altijd kei hard. Vooral sinds dat ik zelf moeder ben geworden. Slecht nieuws over kinderen, dieren en geschonden mensenrechten vermijd ik liever. Ik ben er altijd door in tranen, zwaar geëmotioneerd en het blijft heel lang in mijn gedachte hangen. Ik ben iemand die vooral in beelden denkt. Die beelden blijven bij mij hangen, tot in het kleinste detail. Dus daarom kijk ik geen nieuws op de tv. De foto van het verdronken jongetje kan ik bijvoorbeeld tot in detail nu nog voor me halen. Maar goed ik dwaal af van het onderwerp!
Asielzoekerscentrum Rosmalen
Gelukkig vond ik veel informatie op internet. Zoals dat er 500 mannen komen. Allemaal alleenstaande jonge mannen, aangezien het gaat om een noodopvang. Hier gaan ze liever geen vrouwen en kinderen onderbrengen. Maar wat ik ook vond was dat omwonende bij de informatie avond hun eigen emoties hadden getoond. Ze zijn bang, bang voor een onveilige situatie / omgeving en willen meer blauw op straat. Ik weet zelf niet wat ik van deze hele situatie moet denken. Maar goed, het is ook niet bij mij in de straat, dus ik heb makkelijk praten. Het is aan de andere kant van het dorp en ik zal er niets of weinig van mee krijgen. Wat ik wel weet is dat die mensen hier niet voor niets komen. Kom op, dat weten we nu onderhand echt allemaal wel. Maar hoe het nu verder moet met al die extra (getraumatiseerde) mensen vanuit een geheel andere cultuur uit een ander werelddeel, dat is voor iedereen nog onzeker. Wat ik wel sterk voel is dat we moeten helpen. Dus toen mijn grote kleuter thuis kwam van school met dit briefje, toen wist ik wel waar wij Nederlanders mee worden opgevoed en wat we zeker in gedachten moeten houden!
Opmerking: dit bericht is geschreven vanuit mijn eigen mening. Ik wil hier niemand mee kwetsen of veroordelen. Vrijheid van meningsuiting (in de media) is een prachtig recht wat we hier in Nederland hebben, daar maak ik dan ook graag en met liefde en respect gebruik van :).
what do you think?