En daar gaat hij dan…..

Allerlei emoties vliegen door mijn lijf. Vandaag is het dan zover: ons kleine ventje is stiekum niet meer klein en gaat naar school. Ik dacht dat ik dat wel heel stoer zou meemaken, maar dat is verre van hoe ik me nu voel. Hij staat al een half uur klaar voor vertrek, met zijn schooltas op zijn rug. Hij heeft er zin in. Ik ook maar eigenlijk ook niet. En dan gaan we.

Op het schoolplein is er toch even een kleine aarzeling. Hij ziet zoveel kindjes en het is nu echt de dag dat hij mag. Hij heeft er al zo lang naar uitgekeken. Spannend. Maar al snel hervat hij zichzelf en stappen we stoer de school binnen. Door de oefenmiddag weet hij waar hij moet zijn en staat meteen bij de deur van zijn klas. De juf staat hem op te wachten met lieve welkoms woorden waarschijnlijk meer bedoeld voor de ouders. Ons ventje heeft er zin, loopt vol vertrouwen de klas in en gaat op onderzoek uit. Al dat nieuwe speelgoed is geweldig en hij gaat meteen op ontdekkingstocht. Geen oog meer voor ons, pappa en mamma. Wij krijgen nog een knuffel, een zwaai bij het raam en weg is hij. Snel terug de klas in om zijn nieuwe wereld te ontdekken. Daar stond ik dan….. Met een brok in mijn keel, terug naar een leeg huis. Maar met een fijn gevoel in me. Kleine ventjes worden groot.