Waarom nam ik dit boek mee naar huis uit de bibliotheek: het waren deze zinnen die het deden:‘Het getoeter begon vroeg. Het was nog geen zeven uur ’s ochtends, maar meneer Ali hoorde de verkeersgeluiden op de weg nu al’. Voor iemand die nog nooit in Azië is geweest zou dit geen aantrekkingskracht hebben, maar als Azië liefhebber zoog het mij meteen terug naar onze eigen vakanties die we daar hebben beleefd. In India ben ik zelf nog nooit geweest, ik moest er meer van weten en het boek dus lezen!
In het boek wordt je, door de gepensioneerde meneer Ali en zijn kersverse huwelijksbureau, meegenomen in de Indiaanse cultuur rondom het uithuwelijken van diverse culturen zoals Moslims, Hindoes en Christenen. In het begin wordt je vooral wegwijs gemaakt op de manier waarop families dit ondernemen. Als Westerse wist ik dit wel, ik zag tijdens mijn eigen vakanties de advertenties ook in de kranten, maar het is toch een gewaarwording om dit vanuit een ander standpunt te kunnen ‘meemaken’. Naarmate de bladzijdes meer cijfers krijgen komt er ook meer verhaallijn in het boek en neemt de assistente van meneer Ali, Aruna, een mooie rol in het verhaal in. De beschrijving van de normen,waarden en het belang van de tradities is innemend en geven het verhaal glans. Vooral de uitgebreide omschrijving van de Moslim bruiloft van Ishrad en de Hindoe bruiloft van Aruna vond ik prachtig om ‘mee te beleven’. Door de mooie omschrijving waande ik mijzelf tussen de genodigden.
De schrijfstijl van het boek is makkelijk en is daardoor snel leesbaar. Ook vind je er zo hier en daar een anekdote die ook in je eigen gedachtes op zouden kunnen komen. Zoals de uitspraak van mevrouw Ali, welke plaats vindt tijdens het huwelijk van Aruna:
‘Aruna en Ramanujam pakten allebei een handvol pasta en besmeerden elkaars hoofd ermee.
‘Gatsie,’ fluisterde mevrouw Ali haar man toe. ‘Nu is hun haar vies.’
‘Boerse vrouw die je bent,’zei meneer Ali met een zachte lach. ‘De bitterzoete komijnzaadjes en zoete suiker staan voor de bitterzoete vreugde en problemen van het huwelijk’.
‘Dat zal best,’ zei mevrouw Ali, ‘maar ze hebben toch vies haar’.
Hiermee maakt de schrijver een verbinding met de lezer die niet thuis is in deze cultuur.
De laatste bladzijde van het boek zijn ‘geschreven’ door mevrouw Ali. Het zijn haar Engelse opstellen van haar Engelse cursus. Dit vond ik zelf een mooie toevoeging aangezien ze nog meer diepgang geven aan het verhaal en je daardoor ook de benamingen en kastensysteem snapt.
Het boek is dus een aanrader voor iedereen die van de Aziatische cultuur houdt.
Het boek is dus een aanrader voor iedereen die van de Aziatische cultuur houdt.
♥ A little magic can take you a long way, have a wonderful day ♥
what do you think?