Emoties tonen. We doen het allemaal. Bewust en onbewust. We voelen zoveel, bij alles wat we doen. Datzelfde geldt voor kinderen. Jammer genoeg weten zij nog niet altijd hoe dat op de goede manier hoort. Dat kan leiden tot gedrag waar je als moeder niet op elke moment tegen kan of mee om kunt gaan. De bekende situatie in de supermarkt bijvoorbeeld. Het krijsen omdat het kind zijn zin niet krijgt. Een hevige driftbui. Boodschappen doen met je kind is niet altijd een makkelijke taak! Wat is op zo’n moment dan je eerste neiging? Dempen. Sussen. Nu niet. Stoppen. Ja toch?
Toch is het voor kinderen heel erg belangrijk om hun emoties en gevoelens te tonen. En ja, dat gaat nog ongecontroleerd en uit zich soms erg negatief. Laten we eens op een rijtje zetten waarom het uiten van (ook de negatieve) gevoelens zo belangrijk is en hoe je je kind kunt leren die gevoelens op een meer positieve en goede manier te uiten.
Papegaai gedrag
Het is alle moeders wel bekend dat kinderen leren door te kopiëren. Woordjes zeggen, lopen, dansen, zwaaien, eten met een vork of lepel…alles zien ze bij papa en mama gebeuren en daardoor leren ze het zelf te doen. Als je dat in je achterhoofd houdt, is het wel logisch dat ook het tonen van emoties geleerd wordt door het kijken hoe papa en mama het doen. Dus hoe doen papa en mama dat zelf? Hoe uiten jullie blijdschap? Verdriet? Boosheid? Hoe gaan jullie om met de negatieve emoties? Hoe uit je die in het bijzijn van je kinderen? Wat is bij jullie in het gezin ‘normaal’? Want dát gedrag is voor je kinderen óók normaal. Jouw eigen manier van uiten heeft hele grote invloed op de manier waarop je kind dat doet. Dat is dus absoluut nummer één om rekening mee te houden. Reflectie!
In de kiem smoren
Door je kind te verbieden zijn emoties te tonen door middel van het gedrag op dat moment (de driftbui in de supermarkt bijvoorbeeld), kan je kind beginnen zijn gevoelens op te kroppen. Dit kan uiteindelijk ook weer leiden tot een enorme uitbarsting, ergens in de toekomst. Omdat de Duplo blokjes niet op elkaar passen, de hond niet geknuffeld wil worden of omdat de deur niet open gaat. De kleinste dingen kunnen dan de emmer over doen lopen. Dan kan er zulk negatief gedrag geuit worden om iets wat dat gedrag niet waard is, omdat er zoveel gevoel opgekropt zit.
Hoe dan?
Omgaan met negatief gedrag. Natuurlijk hoef je gedrag zoals een driftbui niet te accepteren. Maar wat wel slim is, is het gevoel van je kind erkennen. Je kunt best toegeven dat je snapt dat hij zo boos is omdat hij niet krijgt wat hij wil. Breng jezelf tot zijn hoogte (op je hurken bijvoorbeeld) om hem zo rustig toe te spreken. Dingen als “Ik snap dat je boos bent lieverd, maar als je even ophoudt met huilen, kunnen we er even over praten.” Ben je dan toegevend en zwak? Absoluut niet. Gevoel mag er zijn. Dat moet altijd erkend worden. De manier waarop het geuit wordt, echter, daar kan best verbetering in aangebracht worden. En dat is natuurlijk niet iets wat zomaar in een dag gebeurt. Dus alsnog mag je je kind vertellen dat dit negatieve krijsen niet acceptabel is. Natuurlijk! Maar eerlijk…? Vaak snappen we de gevoelens op zich best. Ja toch, mama’s?
Ik ben heel geïnteresseerd in het gedrag van kinderen en waar het vandaan komt, door het boekje van Gary Chapman: De 5 talen van de liefde van kinderen. Kennen jullie dat?
Hoe leren jullie de kinderen omgaan met die moeilijke emoties?
