Wat een mooie dag…..

voor de dood. Met deze zin werd ik wakker vanochtend. Rustiger dan gister maar niet minder droevig, nog steeds intens verdrietig. Het was gisteren een mooie dag, een mooie dag voor de dood. We namen afscheid van ons meisje, onze eerste grote liefde in ons gezinnetje, onze Jill, onze golden retriever.

Afscheid

Ze was die dag 12 jaar en 2 maanden. Al een hele oude dame maar altijd met flair en heel veel liefde. ‘De liefste hond van de straat’ werd er gezegd. Kindjes die bang waren voor honden bekeerde ze. Ja, echt. Door haar rustige en lieve aard konden ze bij haar wennen en zien dat honden echt wel lief waren. Haar gave.

Die dag was het genoeg voor haar. Gelukkig konden wij voor haar beslissen dat ze geen pijn meer hoefde te hebben. Wij mochten haar laten gaan. Los laten. Dapper zijn. God, wat is dat moeilijk en hard. We vertelden ons kleine ventje van 4,5 jaar oud dat Jill naar de sterretjes ging. Dat ze niet meer terug kwam. Maar hoeveel nachtjes dan, vroeg hij. Alle nachtjes lieverd, gaven we als antwoord. En hij snapte het niet. Wij ook niet lieverd, maar het is goed zo. Het was klaar, het was een mooie dag voor de dood.

Lieve Jill, mijn allerliefste vriendin, mijn rots in de branding die altijd luisterde en er voor me was, je blijft altijd in mijn hart. Het was een mooie dag voor de dood.